Linda Visser in de achtste REBUS-halte expositie. 

Aarzeling, vertwijfeling, dan weer een ‘nee’ en dan weer een ‘ja’ gevoel. Linda wist niet goed of ze in de openbaarheid moest treden. Maar uiteindelijk hakte ze de knoop door en ging ze in zee met de kleine tentoonstelling in de REBUS-halte. Zo durfde ze ook het interview, de podcast, met Walter aan gesteund door haar vriendin Anita van de Louw van wie ze het boekbinders vak leerde en nog leert in een veilige, vertrouwde groep. Op reclamebordgrootte hangen haar kunstwerken in de halte: een sprekende, expressieve tekening vol felle kleuren en een geïllustreerd gedichtje mooi door zijn inhoud en eenvoud. Niet haar laatste kunstwerken, maar uitgekozen omdat ze weergeven wie Linda is en wat haar bezielt.

Tegen 10.00 uur opent Walter de expositie. Cliënten, vrienden, Living Museumleden en andere belangstellenden zijn toegestroomd.

Walter memoreert nog eens hoe zijn REBUShalte project is ontstaan en introduceert Linda.

Zij zegt over haar kunstwerken: ‘De twee kanten van de posters in het bushokje nodigden me uit om twee kanten van mezelf te verbeelden. Aan de ene kant het uitbundige, snelle, euforische en aan de andere kant het langzame aandachtige kind’.

‘De euforie is als een hoge golf die ooit weer neer moet komen. Tegen alle weerwil in. Het kind heeft een oneindige verwondering, het heeft geen haast, het staat soms stil’.

Linda ziet tekenen en schilderen als een kunde, die de maker rust geeft. Haar tekeningen zijn niet van te voren bedacht maar intuïtief, ‘ze moeten eruit!’

In het Living Museum zitten de eersten die de opening bijwoonden al aan de koffie en het gebak als alle anderen aankomen. Een gezellige drukte, waar in groepjes veel uitgewisseld wordt en Linda, samen met Anita, toch weer haar bescheiden plekje inneemt.

HD 040924