Een educatieve kunstmorgen

Vandaag had Bakkie Kunst een iets andere insteek dan meestal. Dat kwam door het onderwerp waar Harold vrij uitgebreid op inging: het simulatiespel dat in de cursus ‘Samen Sterk door triadisch werken’ van de Familiebetrokkenenraad (FBR) gespeeld wordt. ‘Toneel’ is een culturele kunstvorm die doorgaans een boodschap wil uitdragen. Simulatiespel probeert de werkelijkheid van deelnemers aan de cursus na te spelen. Het is een middel om hen inzicht te geven in eigen gedrag en wat ze daar aan zouden kunnen doen om de situatie met hun naaste met een psychische aandoening (en zichzelf) te verbeteren.

De gesprekken in de triade gevoerd: drie gelijkwaardige ‘experts’ n.l. de client die natuurlijk alles over zichzelf weet, de behandelaar die vanuit zijn professie zijn vak uitvoert en kennis inbrengt en de naaste/familie die de client kan plaatsen in het kader van het gezin/de familie en die zijn geschiedenis kennen. De cursist (naaste/familie) gaat in gesprek met de behandelaar en de stand-in clientervaringsdeskundige die de rol speelt van partner, zoon, dochter, familielid. Ze praten vooral over de ‘pijnpunten’ van de cursist (=naaste/familie). Cursist en behandelaar zijn zichzelf, de zoon, dochter, partner wordt gespeeld de ervaringsdeskundige die van te voren is geïnformeerd over de psychische aandoening en de omstandigheden waarin de familie van de betreffende client zich bevindt.

Wat levert het op? Cursisten worden zich vooral bewust van eigen gedrag, dat hun zoon, dochter of partner ondanks alles zelfstandige personen zijn,  dat ze vaak meer kunnen/willen en zijn dan cursisten  veronderstellen, dat ze grenzen moeten stellen, deels de problematiek los moeten laten, voor zichzelf zorgen en minder zich zorgen maken om hun naaste. In de cursus komen de deelnemers er sterker uit en gaan dikwijls tot actie over om uit hun machteloze circuit met hun naaste met een aandoening te ontsnappen.

Emiel leest 3 gedichten voor,  één ‘over de plek waar ik uit de verf kom’, het Living Museum:

Ook Caroline de vriendin van Emiel doet mee met haar ‘resetknop’. Geïnspireerd op het schilderij van Anja dat een portret toont met in het voorhoofd een schakelaar van een aan en uit knop.

Ik heb er lang op gewacht
Maar ik heb hem dan
Toch eindelijk gevonden,
je weet wel dat ene
kleine knopje
zodat je weer opnieuw
kan beginnen
de ellende achter je
kan laten
Vrolijk opnieuw kan beginnen
dat is de resetknop

Huib vertelt iets over zijn schilderen en gedichten (helaas geen gedicht bij zich om voor te lezen), doet enkele ontboezemingen over zijn opborrelende verliefdheid (Ik ben helemaal blauw van jou!)

Anja legt uit hoe ze tot haar recente schilderij dat ze daarna laat zien is gekomen. Ze koos voor een portret dat verbinding uitstraalde en legde om dat aan te geven over het houtskool portret een web van gouden verbindingsdraden. Haar inspiratiebronnen waren: Klimt met zijn vele gouden elementen in zijn schilderijen en Kintsugi. Dit is een traditionele Japanse kunstvorm om scherven van aardewerk met goud te lijmen. Om de littekens te laten zien in plaats van ze te verbergen. Het is een metafoor om emotionele wonden te helen. Je wordt hersteld en verrijkt door waardevolle levenslessen. De breuklijnen die zijn ontstaan gedurende het leven mogen verteld, gezien en gehoord worden, zoals hier in dit prachtige Living Museum. Het zorgt niet alleen voor verbinding met jezelf maar ook met anderen.

Dat maakt ons tot wie we zijn. Je bent goed zoals je bent, altijd!

(tekst en beelden: Anja en Harold)