Vanaf de eerste dag in september 2022 voelde Bink zich in het Living Museum op zijn gemak, veilig, thuis. Bink: ‘Dat voel je aan en ik heb geleerd open te zijn, anders kom je je zelf later tegen. Ik kon meteen praten over het overlijden van mijn vader en andere dingen die me bezighielden.’
Het is vandaag het afscheid van Bink als stagiair. Hij gaat in Heesch naar een nieuwe spannende stage in de zorginstelling Partners & Zorg. Deze instantie begeleidt jongeren van 18 tot 30 jaar. Dagbesteding en ambulante begeleiding. Het gaat om jongeren met psychische en/of sociale problemen.
Bink: ‘Wel lastig, ik ben van hun leeftijd. Ik kan dan wel ‘levelen’ met hen maar ik vind het wel een uitdaging. Zeker de één op één gesprekken. Maar nu eerst met vakantie. Mallorca, nooit geweest. Met mijn vriendin en vrienden. Geen zuipvakantie maar wel activiteiten.’
Het is volle bak in het Living Museum, haast te weinig stoelen rond de grote ronde tafel. Cake met slagroom en nogatinetaart met nootjes. Zelfs de grootste leefstijlfanatici kunnen er niet afblijven. Dan de toespraakjes. Namens allemaal wenst Angelique Bink een mooie toekomst toe en geeft hem een zelfvouwdoosje propvol kunstkaarten die iedereen in eigen stijl voor hem heeft gemaakt. Teja heeft de opdruk ontworpen en met enig geploeter via de drukpers op het doosje gedrukt.
Toost op Bink! En hoe kan het ook anders: Emiel draagt voor zijn vriend een persoonlijk gedichtje voor. Zijn creatieve brein heeft dat in een handomdraai voor elkaar. Lea sluit aan in de kring. En herinneringen ophalend komen Emiel en Bink bij het gedicht ‘Pesten’ aan dat ze samen hebben geschreven. Dat moet voorgelezen worden. Dan ontstaat er een levendige uitwisseling van gedachten en ervaringen over pesten en hoe je dat fenomeen zou kunnen doorbreken en opruimen.
De vraag komt aan Lea en Wil: ‘Hoe is het jullie vergaan sinds die fantastische tentoonstelling van Lea in de kapel?’ Gortdroog reageert Lea: ‘Opgeruimd en bijkomen!’ Maar dan grijpt ze terug op de dagen van de opbouw, de deelname van andere kunstenaars met hun eigen werken, de vrienden die ze, soms na langere tijd weer zag. Lea: ‘Alles kwam in die tentoonstelling bij elkaar. Iedereen werkte mee om alles op de juiste plek te brengen. De kapel bleef rustig en ingetogen, verstild zoals een kapel hoort te zijn. De handen van Angelique op het altaar, zo passend. En ook de bescheiden plaatsing van mijn kunstwerken en die van mijn vader achterin de kapel droegen bij tot dat beeld en die sfeer. Dank jullie wel!’
Die dank was wederzijds: kunstenaars o.m. uit het Living Museum kregen ook de gelegenheid hun werken te tonen op haar expositie. Nu komt ‘In Between 2’ er aan. In oktober, in Schijndel. Een mooie tentoonstellingsruimte boven de bibliotheek. Ook hierbij nodigt Lea kunstenaars uit om werken in te leveren of speciaal te maken waarbij zijzelf, niet haar vader, deze keer de inspiratiebron is. Lea: ‘Dat kan van alles zijn, bijvoorbeeld de band die we hebben. Eigenlijk kan elke aanleiding inspireren en niets is fout!’ In dit verband de anekdote die één van ons van Miro , Lea’s dochter, hoorde. Zij vertelde dat als ze haar sokken miste ze op zolder ging kijken waar haar moeder allerlei textiele voorwerpen bewaarde die ze graag in haar atelier wilde schilderden.
Na een uurtje ging ieder met zijn eigen werk aan de gang: Marieke met haar lijnenspel op papier, Arjen met zijn portret. Judith en Angelique zijn druk met het labyrint. Linda komt via Angelique op de groepsapp. Lea gaat naar haar eigen plek en begint daarna van ‘model’ Emiel zijn achterhoofd te tekenen. Met pet! Wel bril vergeten wat het nauwkeurig observeren bemoeilijkte. In koppels gingen de gesprekken door bij degenen die niet aan het werk waren. Langzaam liep het Museum leeg nadat iedereen afscheid had genomen van Bink, handenschuddend of met een knuffel. We zien onze dichter vast en zeker geregeld terug in Het Living Museum.